” تدبّر در قرآن؛ ضروری ترین وظیفه قرآنی ”
آیا همین که قرآن را در جیبمان بگذاریم کافى است؟ این‌که در هنگام سفر، از زیر قرآن رد شویم کافى است؟ این‌که ما در جلسه تلاوت قرآن شرکت کنیم کافى است؟ این‌که حتى قرآن را با صداى خوش تلاوت کنیم یا تلاوت خوش را بشنویم و از آن لذّت ببریم کافى است؟ نه. چیز دیگرى لازم دارد. آن چیست؟ آن تدبّر در قرآن است. باید در قرآن تدبّر کرد. خودِ قرآن در موارد متعدد از ما مى‌خواهد که تدبّر کنیم. باید با قرآن به‌صورت تدبّر، اُنس پیدا کنیم، ما هنوز خیلى فاصله داریم؛ پس باید پیش برویم. این‌که شما مى‌بینید از اوّلِ انقلاب تا امروز، مسئولین و دلسوزان کشور، قرآن را در تلاوت، در حفظ و در تعقیبِ مراسم مربوط به قرآن مطرح کرده‌اند، براى این است که ما به آن‌جا نزدیک شویم. البته تلاوت قرآن با صداى خوش، کار بسیار خوبى است. تلاوت قرآن با صوت خوش و با آداب که شیوه خاصى دارد، موسیقى خاص و روش خاصى دارد، امور لازمى است. اما کافى نیست. اگر بخواهیم تشبیه کنیم، این‌طور مى‌گوییم: قرآن را به صورت بناى مُعْظمى، داراى سالنها و حجره‌ها و زوایاى گوناگون و اعماق فراوان در نظر بگیرید. این عمارت عظیم، سردر و مدخلى دارد. اگر آن مدخل را زیبا ساختیم، مردم براى ورود در آن عمارت، تشویق مى‌شوند. مدخلِ آن بناى رفیع، تلاوتهاى زیبایى شما است.(بیانات حضرت آیت الله العظمی خامنه ای ۱۳۷۳/۱۰/۱۴)
